Ze heet prinsesje.
Ze hangt bij ons in de gang en ik zie haar elke dag en toch zie ik haar elke dag anders.
Eerst zag ik haar niet, ik zag de handen, daarna zag ik dat het dragende handen waren, dragende handen die tegelijkertijd los laten. Zoals een vlinder op je hand kan landen of zoals je een lieveheersbeestje soms kan `vasthouden`.
Zoals je handen zijn als je er een kommetje van maakt om een hond wat water te geven in het park.
Opeens ontdekte ik haar. Met die kleine oogjes keek ze me aan
heeeeyyyyy hallloooo zei ik en moest lachen om mezelf en was blij dat niemand me zag.
Ze heeft nog geen naam, het hele werk heet prinsesje maar zij daar veilig liggend in de hand heeft nog geen naam.
Op een dag vliegt ze waarschijnlijk uit, naar een koper die hier vast heel gelukkig mee is, tot die tijd is ze hier.
