Of ik hem en de fiets kon komen ophalen, want hij had een klapband gehad. Maar niet nu, maar straks, als hij me appt en waar dat zou hij ook nog appen.
Hij appte met een locatie.
Mam.
Mam.
Kom je?
?????
?????
hallo?
Een paar minuten belde hij of ik al onderweg was wat ik ook was. Een minuut later belde hij weer waar ik dan was en ondertussen appt hij ook nog vrolijk door.
Locatie gevonden, fiets in auto gekregen, op naar huis.
In de auto onderweg naar huis heeft hij het over de ouders van zijn vriend.
“Zijn moeder lijkt trouwens echt op jou en zijn vader lijkt op papa. “
En, ik geef het eerlijk toe, dit vond ik spannend.
Er was dus iets wat hem aan mij deed denken. Met heel mijn hart hoopte ik dat het iets positiefs was en als dat niet zo was, bedacht ik me, kan ik de tijd niet terug keren
Mijn hart ging tekeer toen ik vroeg: oh ja wat dan?
Nou, toen wij daar waren in tussenuur ging ze boodschappen doen en toen had ze voor ons lekkere broodjes meegenomen.
Oeefffff het voelde alsof ik een hele belangrijke toets terug kreeg waarvoor ik heel hard had geleerd met een voldoende cijfer in een cirkeltje in de rechterbovenhoek terwijl ik echt niet wist of het nou een voldoende zou zijn of niet.
De rest van de dag heb ik hieraan gedacht. Hier gaat het om, die kleine dingen, die kleine dingen die zo mega groot zijn.
